Legpress

Tijdstip: 9.00 a.m.
Locatie: fitnessclub

Legpress…
Klinkt als: ‘niet doen’.

‘Doe maar drie sets van vijftien’, beveelt trainer.
Ik pers mij in het werktuig en zet mij af van gebogen naar bijna gestrekte benen. 
(Let op: net geen hoek van 145 graden!)

Het stoeltje waar ik op zit, glijdt warempel naar achteren.

Eerste set van vijftien.

‘Goed zo’, vindt trainer.

Hoe zouden  astronauten in Apollo 13 zich hebben gevoeld?
Gekloonde haringen in Belgische spitsbus.
Te veel viooltjes in hangend bloempot balkon.
Spijt.

Tweede set van vijftien.

…

Uitrusten.
Nonchalant bestudeer ik mijn nagels.
Het enige waar op dit moment niets te voelen valt.
Mijn gedachten waaieren.
Een beetje soldaat uit Oekraïne knaagt  met de tanden een kogel uit z’n arm.
In een bad vol ijs gaat een collega iedere ochtend liggen.
Niet zaniken.

Derde set van vijftien.
Vooruit!
‘…4, 5, 6,…’
Mijn lies.
Kramp?
Onmogelijk, kramp in liezen bestaat niet.

‘…7, 8, 9, …’
Kramp.
Kramp in liezen bestaat.
Inbeelding.

’…10, 11, 12…’
‘Goed zo’, vindt trainer, terwijl hij scrolt.

Mijn lies.
Een lies, die krimpend krampt.
Kruipend kreupelhout.

‘…13, 14, 15,…’
Ik laat mijn been uit het apparaat hangen.
Het bungelt als was het niet van mij.
Mijn lies kan niet uit het apparaat.
Ik strek been maar weet niet hoe dit met liezen moet.

‘Klaar voor de volgende oefening?’ vraagt trainer.
Knik ik ja?

Hij loopt erheen.

Hoe voelt een schildpad zich op zijn rug?
Of schildpadden over liezen beschikken?
Of kramp?

Strompelen doe ik, zonder te laten merken dat ik aan strompelen doe.

‘Lower back’, mompelt trainer tevree.

Een ook zonder botsing whiplash gevend zitelement dringt zich op.
Ergens ver hoor ik mezelf plots zeggen dat ik mij niet lekker voel en dat het wellicht zinvol is om even te gaan zitten.
Zweet op mijn hoofd voelt koud.
Net alsof het water vol ijs  is.
Dan neem ik een duik.
Prettig.
Alsof ik aan het slapen en de fitness vergeten ben.
Stil is het en donker ook.

Dan is het weer licht - alsof God bezig is - en het lijkt of ik weer op de fitness ben.
Niet langer meer lower back maar op de grond met een vreemde man die met mijn benen naar de hemel wijst.
Er is nog iemand. Dat merk ik pas nu. Heel dicht bij mijn hoofd.
‘Gaat het?’ vraagt de man bij het hoofd.
‘U was even weg’, beweert de man die met voeten naar hogere machten wijst.
Dan komt er iemand met het woord ‘redder’ op zijn T-shirt aan.
Hij hurkt en voelt mijn pols.
‘Niet zonder handdoek in de sauna…’
Dat was wat die mijnheer een week of twee  geleden tegen mij zei.
‘Ik voel geen pols’, laat hij weten en kijkt mij indringend aan.
‘Ik ben niet dood’, beweer ik.
Meteen lijkt hij verdwenen.

Ik moet water drinken.
Een ander komt met een rolletje druivensuiker aan.
Iemand heeft nog bouillon in de locker staan.

Of me dit vaker overkomen is?
Of ik hartpatiënt ben?
Of misschien nacrolepsie lijdend ben?

Nee, knik ik en beloof ‘necrolepsie’ nog even voor de zekerheid op Wikipedia te zoeken.

Dan denk ik aan de soldaat uit Oekraïne die met tanden een kogel uit z’n arm knaagt.

‘Zullen we verder gaan?
Lower back?’, vraag ik.

‘Nee’, zegt trainer
‘Vandaag doen we geen sets van vijftien meer.’