Multiversum

Het hele proces was vanmorgen in gang gezet. Nadat wij hadden ontbeten. Het leek een dag, als iedere andere te worden.

Te ver onder mijn bed naar pantoffels graaien, klepperende krant in brievenbus, jongens zonder licht op de fiets naar school. 

'Ping', zei Nathalie haar telefoon.

Onder muesli begon ze te scrollen. Een lawine aan appjes die maar binnen bleven komen.

"Dringend" dat woord kwam in mij op.

'Ik moet naar mijn werk', zei ze, 'en snel... weet jij waar mijn autosleutel is?'

Het was een vraag, direct aan mij gericht, die ik bij ochtendgloren moest verwerken.

'Nee', zei ik.

Om vervolgens - zoals het hoort - te vragen wanneer ze 'm voor het laatst had gehad.

Geen antwoord, bezig als ze was met het in de plooi sprayen van haren. Een geur die moeilijk met die van koffie is te verdragen.

Druk begon het heen en weer lopen.

Zoeken in lades, jaszakken, fruitschalen, misschien onder de appels of mandarijnen?

'Denk eens mee,... heb jij 'm niet gehad?'

Ik nam een slok.

Koud is koffie minder lekker.

Dan plots, uit het niets.

'Zou jij  even in mijn tas willen kijken? Aan de groene kast in de slaapkamer.' 

Ik stond recht.

Even dacht een hond wandelen te gaan.

'Af', zei ik.

De kamer rook naar dromen. De wekker tikte, ook al was hij niet gezet.

'Schiet op!', hoorde ik vanuit de keuken.

Geen paniek na 25 jaar.

Ik pakte de tas, zette hem op bed en begon er één voor één van alles uit te halen. Dat alles legde ik naast mij op dat verder lege bed.

De tas bleek dieper, breder, en ook langer dan menigeen van tevoren had vermoed.

Met elke wekkertik leek het geheel bovendien verder uit te dijen.

'Af', zei ik tegen een snuffelende snuit.

Steeds kleiner werd ook het bed.

'Waar is de bodem?', dacht ik.

'Mijn hemel, er zit geen bodem in!'

'Heb je 'm gevonden?'

De deur stond op een kier met een vers gesprayd hoofd ertussen.

Ze wees naar de stapel op het bed.

'Doe je alles weer in de tas?'

Het best dat ik dan de sjofel van buurman leen, dacht ik.

'Jazeker! Alles netjes. Terug in de tas', zei ik opgewekt.

Het hoofd verdween. De kier bleef.

De tas bleek vol vakjes te zitten, die er eerst niet waren.

Daarin,.. allemaal dingen. Elke letter van het alfabet. Rammelen. Handen die verloren lopen.

Een gevulde boekenkast,  een complete stad, alle werelddelen, één voor één kon ik ze uit de vakjes graaien.

Allemaal op de stapel. Naast me, op het almaar kleiner wordende bed.

Iel werd de kamer. Ronddraaien van de aarde. Geleidelijk aan verdwenen ook tijd en ruimte achter gesloten gordijnen.

'To go where no one has gone before!'

Getik van de wekker was er niet langer. 

Ik boog voorover, tuurde dieper dan diep die oneindige ruimte in.

'Mijn koninkrijk voor een telescoop!' 

Als in een zwart gat werd ik erin gezogen, duizelend, draaiend, triljoenen sterren om mij heen.  Zou God hier wonen?

'Waarom zit je met je hoofd in die tas?' klonk het van buiten.

Weer was zij in de kier verschenen en liet mij een tussen wijsvinger en duim bungelende autosleutel zien.

'Zat in een andere tas. Tot straks. Vergeet de hondjes niet.'

En opnieuw het getik van die wekker met op mijn schoot iets, wat niet langer de tas van een dame was.